Re: Szlaki znakowane ogłupiają!

"Pascala do ręki nie wezmę, bo sie brzydzę..."
A dlaczego. Co prawda mialem do czynienia tylko z jednym przewodnikiem Pascala (Gorce i Beskid Wyspowy) , ale nie narzekam na niego (szczerze mówiąc, miałem ze soba również inne przewodniki "starych" autorów, ale po kilku dniach przerzuciłem sie całkowicie na Pascala, bo po prostu okazal sie lepszy; o dziwo, do tego samego wniosku doszedł mój ojciec - stary "góral", korzystając z niego podczas swojego wyjazdu)

"Czasami lubie schować kompas do mapnika, mapnik pod sweter i pójść spokojnie szlakiem nie szukając drogi cały czas, a w zamian sobie np. z kimś pogadać w czasie marszu. Gdzie ja i mnie podobni się mieścimy w Waszym widzeniu świata?"
Zgadzam się w pełni, nie każde wyjście w góry musi od razu być błądzeniem po "niezbadanych ostepach" z kompasem w dłoni. Ja osobiście (chociaż sam mam cały czas mapnik na szyi i aktywnie korzystam z jego zawartości, aby nie zostać zrobionym w konia przez niekiedy kosmicznie znakowane szlaki), wolę mieć głowę uniesiona wysoko i patrzeć na to, co mnie otacza, niż gapić się na mapę i kompas. A szlak wcale mi nie przeszkadza, mimo iż i tak przed wyjściem na trasę mam juz o niej jakie takie pojęcie, po przejrzeniu mapy i przewodnika.
A poza tym, któś tu mówił o zniewoleniu przez znakowanie. A co ze zniewolonymi przez brak znaków?
Jeśli ktoś jest na tyle doświadczony, że może chodzić po swojemu, to znaki mu nie przeszkodzą, po prostu wystarczy na nnie nie zwracać uwagi. A co z ludzmi, którzy nie mają takich zdolności? Nie ważne, czy chodzisz po szlakach, czy własnymi drogami. Wazne, jakim jesteś człowiekiem, czy kochasz góry ( i nie tylko) i czy po prostu czujesz ducha turystyki.