Re: Szlaki znakowane ogłupiają!

Każdy Twój list chłonę niczym "Przygody Tomka Sawyera" na przełomie pierwszej i drugiej dekady swojego życia, rozkoszując się wraz z Tobą potęgą Twojej erudycji i zachwycając się bogactwem polskiego języka.

Twoje subtelne (któżby śmiał twierdzić inaczej!?) poczucie humoru oraz wikłanie adwesaży we wspaniałe (tylko ludzie prości nie są w stanie ich docenić) gry słowne zaciera jednak problem merytoryczny.

Bo obracając ostrze noża satyry przeciwko Tobie (i sobie...) i biorąc Twój pierwszy post na poważnie da się z niego wyekstrahować problem ujety tak:
"Dzięki szlakom zanikła w społeczeństwie umiejętność posługiwania się w terenie mapą". A zatem szlaki nas uzależniły od siebie.

Ja jednak porównałbym to do problemu takiego - "Dzięki telefonom zanikła w społeczeństwie umiejętność porozumiewania się telepatycznego."

Zarówno kwestia umiejętności posługiwania się dobrą mapą przez większość ludzi gdyby znikły szlaki, jak i kwestia nabycia umiejętności porozumiewania się telepatycznie po zniknięciu wszystkich telefonów są mniej więcej na jednym poziomie prawdopodobieństwa.

Dlatego też prowokacje przywiązanego żelaznymi okowami studencko-przewodnickiego wyrypiarstwa do krzaków beskidzkiej jeżyny SKPB-ola spływaja po mnie niczym woda po tłustej gęsi...

Znany i popularny wśród młodzieży (również tej, która powinna być w PTTK, a nie jest) zespół Tatoo poruszał problemy przewodnictwa studenckiego w swojej najbardziej znanej piosence turystycznej "Nas nie dogoniat!". Trzeba będzie te dziewczyny namówić, aby koniecznie poruszyły też problem górskich szlaków stojących na krzaczasto-kamienisto-jarowej drodze prawdziwych SKPB-oli. Oczywiście po uprzednim wstąpieniu do najblizszego SKKT...

Kłaniam się w pas,
Łukasz Aranowski