Re: Smutne, a jednak prawdziwe

Rozpocznę od sakramentalnego "jestem długoletnim działaczem PTTK". Jestem również przodownikiem GOT i przewodnikiem górskim, terenowym, miejskim itd. Należę do koła które istnieje 45 lat. Założono je przy Kopalni, którą 10 lat temu zlikwidowano. Zakładu już nie ma, ale ludzie nadal utożsamiają się z środowiskiem do którego należeli, z którym przeżyli najpiękniejsze, chociaż nie najdostatniejsze lata swojego życia. Średnia wieku w kole przekracza grubo ponad 60 lat. Mimo to jeszcze chce się członkom tego Koła spotykać na wieczornicach, zabawach, tradycyjnym Złazie Koła -(który przekształcił się raczej w wielodniową górską wycieczkę z mało forsownym spacerem na szlaku do schroniska i z powrotem). Napływ młodzieży skończył się z chwilą zabrania nauczycielom w szkołach gratyfikacji za pracę pozalekcyjną. Tak umarły koła SKKT. Są jeszcze nauczyciele, którym się chce prowadzić młodzież, ale zdarzające się wypadki ( patrz Tatry - Rysy)oraz konsekwencje z tego wynikające skutecznie im to z głowy wybiją. Poza tym społeczeństwo stało się zbyt wygodne. Nie chce się ruszać z domu. Koszty imprez są zbyt drogie. Np wielodniowa wycieczka w Polskę bez wyżywienia kosztuje drożej niż wycieczka na tą samą ilość dni z wyżywieniem do Czech czy Słowacji. Są to trudności czasów jakie nastały i w PTTK niczego się nie zmieni. Musi rozwinąć się nowa forma spędzania wolnego czasu w plenerze, a my albo ją zaakceptujemy albo nie. Z turystycznym pozdrowieniem Zdzisław Klose