Re: Nowa platforma szlakowa - Świętokrzyskie

Rodzice zapisali mnie do PTTK, gdy byłem dzieckiem. Po maturze postanowiłem dołączyć do działalności PTTK, zgłosiłem się do mojego Oddziału i tak to się zaczęło. Trafiłem między ludzi, którzy mieli pomysły, mieli możliwości działania i starali się rozwiązać każdy problem, o jakim usłyszeli. Powoli poszerzałem krąg znajomych i to samo powtarzało się w kręgach wojewódzkich i krajowych. Wszyscy wymieniali ze sobą doświadczenia i wszyscy starali się pomagać sobie nawzajem. Ten entuzjazm udzielał się nawet tym, którzy do PTTK nie należeli. Wydawało się, że taki stan będzie trwał wiecznie. Niestety zaczęło się to wszystko kończyć w latach osiemdziesiątych XX w. PTTK przekształciło się w towarzystwo wzajemnej adoracji. Wciąż jest największym w Polsce gestorem bazy turystycznej, iluś tam muzeów, bibliotek i pracowni krajoznawczych, ale nie wynika z tego faktu nic, co zadowalałoby turystów na większą skalę. Jakimś zielonym światełkiem w tym tunelu jest m.in. Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej, ale te wyspy pomyślnych działań są dalekie od poważniejszych rozwiązań problemów turystycznych.
PTTK, to przede wszystkim ludzie. Dawniej byli to ministrowie, profesorowie, inżynierowie, mecenasi, doktorzy, dyrektorzy i spora część elity naszego społeczeństwa. Jak był jakiś problem do rozwiązania, to zawsze byli jacyś fachowcy, którzy potrafili ten problem rozwiązać. Teraz to wszystko gdzieś znikło. Pozostali głównie mali ludzie do małych działań. Trudno oczekiwać od nich rozmachu, jakiego wymaga chociażby zajęcie się szlakami turystycznymi. Sama działalność też jest teraz nieporównywalnie trudniejsza, niż dawniej. Niegdyś pisało się jeden wniosek o dotację do odpowiedniego ministerstwa, przychodziła jakaś pula pieniędzy i robiło się to, co zostało uznane za najważniejsze. Teraz szlakami może zajmować się każdy i każdy może być sponsorem, ale nikt nie ma żadnego obowiązku kontynuacji tych działań. To nie jest normalna sytuacja, a nasze społeczeństwo, które coś takiego toleruje, też nie ma znamion normalności. W normalnym społeczeństwie ktoś odpowiedzialny powinien zająć się problemem szlaków z należyta starannością. Ten styl działania musi przyjść z góry ze sfery urzędniczej, a PTTK co najwyżej powinno się postarać, aby doprowadzić do powstania takiego stylu pracy w sferze szlaków. Na razie te starania drepczą w miejscu. Nie ma ani ustawy o szlakach, ani nawet rozporządzenia. Nie ma w budżetach różnych szczebli odpowiednio dużych pozycji na utrzymywanie szlaków i tworzenie nowych. Nie ma też dobrej woli, aby zlecać te prace jednostkom PTTK. A skoro nie ma zleceń, to w wielu oddziałach PTTK praktycznie nie ma już czynnych znakarzy. W tej sytuacji trudno mówić o robieniu łaski przez PTTK. To raczej urzędnicy robią łaskę, a nasze bierne społeczeństwo ten stan rzeczy aprobuje. To, co napisałem, nie wyczerpuje tematu. Sam przestałem zajmować się szlakami w PTTK i po prostu przeniosłem się z tą działalnością do innych organizacji, a w PTTK zajmuję się tylko działalnością klubową, jak wycieczki i prelekcje.