Re: O Towarzystwie Tatrzańskim...

Było nareszcie od biedy gdzie, ale nie było jeszcze na czem spać. I na to znalazła się z łaski księdza dyrektora jakaś rada. Zakonstatowawszy godność moją jako członka towarzystwa, oświadczył mi, że mam przywilej przed nieczłonkami dostania siennika, których nawiasowo mówiąc było na 50 osób tylko 20. Jeden z kolegów moich, ten któremu przed kilku godzinami ocalono pod Zawrotem życie, oświadczył się z wielką gotowością przystąpienia także do towarzystwa. Przyjęto z uśmiechem jego nagłe zainteresowanie się dla tow. tatrzańskiego, mieliśmy więc przyrzeczone i dostaliśmy rzeczywiście na pięciu 2 sienniki, do czego dodawszy kupę paletotów, tużurków i plaidów, zdołaliśmy sobie jakie takie sporządzić posłanie.
Pokrzepieni widokiem jakiego takiego noclegu, położyliśmy sięwreszcie około północy spać. Ledwo nam się oczy kleić zaczęły, aż tu zmusza nas do zrywania się na nogi jakiś hałas grzmotliwy. Rozpoczyna się pod oknami naszemi jakaś strzelanina, rozlegają się jakieś krzyki i nawoływania się, myśleliśmy że napada nas banda opryszków. Istota nie była lecz pozory jej okazały nam się w całym blasku. Opryszkowie nam nie zagrażali - była to po prostu wracająca wśród strzałów, muzyki i śpiewów wyprawa pewnego lekarza z Warszawy. Oburzenie nasze nie znało granic.