Re: Czy będzie dyskusja nad nowym Statutem PTTK 2021?

Każde przedsiębiorstwo, instytucja czy organizacja mające zamiar działać przez dłuższy czas powinno mieć określone perspektywy i sprecyzowane plany działalności. Prawidłowo zorganizowany system planowania powinien opierać się o różne horyzonty czasowe, od najbliższych, a więc planu na rok bieżący czy przyszły, poprzez plany na lat 5 lub 10, aż po perspektywę działalności za lat 20 i więcej. Tylko mając sprecyzowane cele i określone (chociaż w przybliżeniu) metody i możliwości ich realizacji można spokojnie planować swoją przyszłość. Nie ważne jest tu nawet to, że w większości wypadków nie wszystkie plany zostaną zrealizowane, mogą się nawet okazać nierealne, lub uwarunkowania przyszłej działalności staną się odmienne od przewidywanych – ważne jest, że plany są i stanowią podstawę podejmowanych decyzji. Ważna jest także konsekwencja działania, inaczej wola ich realizacji.

Dotyczy to także PTTK, które ma bogatą przeszłość, zdaje się jednak zupełnie nie myśleć o przyszłości. Towarzystwo co prawda stara się zawsze być prymusem w stosunku do zachodzących w kraju zmian i poczynań władz państwowych, ale i tak jest to tylko dostosowywanie się do przepisów i okoliczności już istniejących lub uwarunkowanych (tworzonych) decyzjami innych. Zupełnie natomiast nie widać własnego postrzegania problemów w przyszłości. Ewidentnie obserwuje się to w stałych bojach o aktualizację Statutu. Chcąc nadążyć na naszym, sławnym już w świecie, prawodawstwem jesteśmy gotowi jako PTTK ( i oczywiście w oparciu o aktualny Statut dostosowany do aktualnych ustaw) już dzisiaj wysłać np. batalion turystów PTTK w misji specjalnej do Afganistanu, spieszyć z pomocą ofiarom powodzi lub trzęsienia ziemi na odległym kontynencie, prowadzić działalność charytatywną, opiekować się niepełnosprawnymi, wychowywać patriotycznie młodzież i prowadzić dziesiątki innych akcji i czynności, ale w tym wszystkim jakoś zagubiły się nasze podstawowe cele, które od lat przyciągały członków-turystów.

PTTK wydaje się prowadzić działalność koniunkturalną, trochę typu „od ściany do ściany” w zależności od polityki i życzeń aktualnych władz wszelkich szczebli, a nie według własnego, wytyczonego kursu. Nie mamy perspektyw ani wizji przyszłości. Stąd właśnie tytuł niniejszego artykułu. W 2023 roku powinniśmy obchodzić wielce szacowny jubileusz 150-lecia TT i jego następców – tylko kilkanaście lat dzieli nas od tego wydarzenia. Tymczasem obserwując stan PTTK nie jestem wcale pewny czy Towarzystwo dotrwa do tego jubileuszu, a jeśli tak, to w jakiej kondycji i czy będzie komu go obchodzić. Uważam za niezbędne dla dobra PTTK przeprowadzenie analiz i dyskusji, które pozwolą określić w jakim kierunku Towarzystwo powinno ewoluować i jaki powinien być przewidywany w następnych latach zakres jego działalności. Nie zastąpią tego dyskusje na kolejnych Walnych Zjazdach czy Kongresach Krajoznawstwa Polskiego, z natury „hurraoptymistyczne i hochpatriotyczne”, pełne deklaracji o współpracy i pełnionych misjach, ale dziwnie puste w sprawach zwykłej turystyki, bez żadnych przymiotników i nie kierowanej do określonych środowisk.