Re: Instrukcja znakowania szlaków

Znakowanie z kolorowym paskiem i dwoma białymi na zewnątrz jest czysto polskim pomysłem, o ile pamiętam po raz pierwszy zastosowanym w Tatrach. Tego uczył mnie na kursie znakarskim stary paznaniak Duralski, który przez dłuższy czas kierował podkomisją szlaków KTP ZG.
Do tego czasu (pierwszego szlaku polskiego systemu) stosowane były różne formy kopczyków, do dziś stosowane m.in. na szlakach francuskich w formie betonowych przysadzistych słupków, a w formie malowanej stosowane były różne znaki geometryczne i symbole. Paski też były stosowane, ale pojedynczo lub parami. Polacy po raz pierwszy zastosowali 3 paski.
Polski system rozpowszechnił się po świecie, chociaż pojedyncze znaki nie zawsze oznaczają to samo, co u nas. Oprócz Czech i Słowacji stosowany jest m.in. w części Austrii i Włoch. Podobno niegdyś był stosowany w Parku Narodowym Yellowstone za sprawą Polaka, który pracowal w dyrekcji tego parku.
Francuzi też stosują znaki z trzema paskami, ale tylko do oznaczenia zakrętu (załamanie ma tylko dolny pasek), bo na prostej drodze znaki mają tylko 2 paski.
Opatentowanie, to zbyt szumne słowo. Chodzi raczej o wzór użytkowy lub normę (normatyw), którą wolno stosować tylko na ściśle określonych warunkach. Chodzi o zapewnienie, że stosowanie określonych znaków jest gwarancją pewnego poziomu wygody i bezpieczeństwa. Każdy, kto chce zrobić atrapę szlaku, może to zrobić, ale przy użyciu znaków, które wyraźnie różnią się od wzorcowych. A wtedy każdy potencjalny użytkownik wie, że ponosi większe ryzyko skorzystania z takiego szlaku.
Nie powinno być takiej sytuacji, że PTTK gwarantuje, iż szlak nie ma rozwidleń z takimi samymi oznaczeniami, a potem nie może nawet rozebrać czegoś, co tego warunku nie spełnia, a twórca tego bałaganu nawet nie odpowiada finansowo za swoje nieudolne lub bezczelne działanie.