Re: Prawo o szlakach turystycznych

Najwyraźniej sam nie wiesz, co komentujesz. Nie jest problemem to, co było z natury państwowe lub publiczne (królewskie lub książęce) i nie w tym tkwią obecne trudności.
Spotkałem się już z drogą, która na odcinku kilkuset metrów miała 46 właścicieli. Wyobraź sobie, że nagle jakichś 3-4 oszołomów zapragnie zamknąć swoje kawałki, bo akurat mają na to ochotę. Jedyne rozsądne rozwiązanie, to żeby gmina przejęła całą drogę bez odszkodowania, bo nadal będzie służyła tym 46 właścicielom. Drugie mozliwe rozwiązanie, to wysłać tych oszołomów do psychiatry.Twoja uwaga jest na poziomie kiepskiego dowcipu kabaretowego. Wydaje Ci się, że szlak to tylko koszt puszki farby. Jeżeli np. szlak kosztuje 100000 PLN, to nikt nie będzie wydawał ot tak sobie następnych 100000 PLN, bo jakiś oszołom zmieni zdanie i wypowie umowę. Jak się wydaje kasę, to chce się, żeby to nie były pieniądze wyrzucone w błoto za sprawą jakiegoś oszołoma. Prawo musi obejmować gwarancję, że taka rzecz nie będzie miała miejsca, bo chyba, że ten ktoś nie jest oszołomem i poniesie wszystkie koszty swojej zachcianki. Tak samo, jak np. w przypadku budowy nowej drogi inwestor musi zapewnić nowe dojazdy, jeżeli pasowało mu polikwidować dotychczasowe.Problem jest w tych 100000 PLN, których społeczeństwo nie powinno płacić dwa razy z powodu czyjejś zachcianki, a przepisy powinny to zapewniać.
Uwaga na poziomie dowcipu o tym, że jak Kowalski zdradza żonę codziennie, a Malinowski w ogóle, to statystycznie obaj zdradzają żony co drugi dzień. Niezależnie od warunków na rozsądek zawsze powinno być miejsce. Pewnie nie wiesz, ale specjaliści twierdzą, że w Europie polska struktura własności najbardziej przypomina brytyjską. To nie przypadek, że cytuję rozwiązania brytyjskie.Przeczytaj łaskawie to, co już napisałem na ten temat, a zauważysz, że napisałem dokładnie to samo.