Re: Prawo o szlakach turystycznych

Kompletnie mylisz pojęcia. Szlak szlakowi nie równy.
To, o czym piszesz, to szlaki samochodowe. Takie, jak np. Szlak Tysiąclecia Wielkopolsce, Szlak Budownictwa Drewnianego w woj. śląskim itp. Anglosasi mają na takie szlaki określenie "byway" - "szlak przy okazji". Faktycznie jest drugie znaczenie tego słowa na określenie szlaków prowadzących drogami publicznymi bez twardej nawierzchni. Przy okazji wymienione przez Ciebie szlaki amerykańskie utrzymywane sa przez rząd tylko dlatego, że są priorytetowe i jest ich w sumie niewiele.
Największe znaczenie dla turystyki mają szlaki określane "trail". Zazwyczaj są to drogi turystyczne budowane od podstaw i tylko sporadycznie wykorzystywane do celów gospodarczych (np. Trans Canada Trail - docelowo 18000 km), w przeciwieństwie do Polski, gdzie takich szlaków praktycznie nie ma, bo zazwyczaj oznakowywane są tylko drogi istniejące. W przypadku szlaków rowerowych znakowanych na istniejących drogach samochodowych anglosasi uzywają określenia "shared path", czyli "użyczona droga". Łatwo zauwazyć, że szlaki typu "trail" są drogie i mozna je tworzyć tylko tam, gdzie się spodziewa dużej frekwencji i amortyzacji włożonych środków finansowych. Szlaki typu "shared path" tworzone są tam, gdzie albo się nie da budować nowej drogi np. z uwagi na gęstą zabudowę, albo nie opłaca się z uwagi na mały ruch nie kolidujący z ruchem turystycznym.
Problem polskich szlaków, to przede wszystkim właśnie problem użyczania drogi prywatnej (nie publicznej), czyli uzyskiwania bezterminowej zgody właściciela na to, żeby jego drogą prowadził szlak turystyczny. Ten trudny problem ma m.in. rozwiązać ustawa o szlakach, ale zamiast go rozwiązywać, to polscy durnowaci prawnicy proponują ten problem dokładnie zagmatwać tak, że bez wielkich pieniędzy i ogromnej cierpliwości na wieloletnie procesowanie się nikt tego problemu nie przeskoczy. Ten problem ma się nijak do szlaków samochodowych, które z natury są drogami publicznymi i władza sama sobie, ani popieranym przez nią organizacjom społecznym nie musi użyczać drogi poprzez procesowanie się.Pewnie nie zwróciłeś uwagi, ale EuroVelo to nazwa chroniona. Jej używanie wymaga wykupienia licencji i dostosowania się do warunków organizacyjnych, technicznych i finansowych, które narzucają jej twórcy, czyli Europejska Federacja Cyklistów. Szlaki EuroVelo mogą tworzyć tylko członkowie tej organizacji za pieniądze, które ta organizacja zdobędzie centralnie, bez możliwości chałturzenia za pieniądze unijne poza tą organizacją. Inni mogą tylko tymczasowo tworzyć szlaki, które przypadkiem biegną tymi samymi drogami do czasu, aż nie zostaną wyeliminowane przez te prawidłowo wykonane. Takie cwaniactwo robienia czegoś na boku (że niby to EuroVelo), to niestety też jedna z polskich specjalności, żeby udawać, że się robi coś sensownego.Poruszyłeś kolejny problem. W wielu krajach znaki są objęte różnymi regulacjami prawnymi w rodzaju norm i normatywów lub nawet rozporządzeń. Ale to nie może być coś, co zostało napisane w zarysie sto lat temu i od tego czasu jest sztukowane przez przypadkowych działaczy. U południowych sąsiadów są to grube księgi, a u nas cieniutka broszurka, którą można sobie dowolnie interpretować. Co do karania, to kodeks wykroczeń zawiera odpowiednie postanowienia, ale w praktyce nikt po ten kodeks nie sięga, prawdopodobnie z powodu tzw. małej szkodliwości.