Re: Unijna Komisja robi porządek

To nie obrażanie, a konkretne zarzuty o stronniczość, złośliwość i nieumiejętność przeprowadzenia egzaminu.Chyba normalne, że narzekają bo ich wyobrażenie o egzaminie i komisji było inne od tego co zastali. Kandydat na przewodnika ma znać przebieg kilkuset kilometrów szlaków na "swoim" terenie. Niemożliwością jest aby wszystkie szlaki znał w tym samym stopniu i szybko kojarzył np źle oznaczony 5ty zakręt czarnego szlaku w okolicy Folusza i pamiętał ze schodząc z Wetlińskiej do Berehów trzeba skałkę mijać z prawej strony a sugerować się wyraźniejszą ścieżką. Nie widzę w tym nic złego, że przewodnik mógł nie przejść osobiście każdego kilometra wszystkich szlaków i nie znać mylnych miejsc na tychże szlakach. Przewodnik bazując na swoim górskim doświadczeniu i umiejętnościach musi umieć szybko się zorientować, że coś jest nie tak. Spotkałem już przewodnika z grupą w bieszczadzkim jarze, bo wstydził się wyciągnąć mapę! Po to są mapy (i przewodniki), aby przewodnicy potrafili z nich korzystać. Przewodnik z mapą to nic złego, przewodnika bez mapy (w plecaku, na wszelki wypadek) bym się bał. Są pytania i pytania, a pytanie pytaniu nie równe. Na moim egzaminie pytano mnie o nazwę lokalnej gazetki parafialnej wydawanej w Miejscu Piastowym. Chyba powinien oblać egzamin, bo nie znałem też nazwiska wielce ponoć zasłużonego proboszcza z tegoż samego Miejsca Piastowego. A i takie pytanie padło. Czy ta wiedza jest przewodnikowi potrzebna? Chyba niekoniecznie, ale już 2:0 na korzyść komisji!Przeprowadzić się Rzeszowa do Rzeszowa i zaprzyjaźnić z panią Zosią? Bo komisja rzeszowska wyraźnie nie lubi ludzi spoza województwa.

A może komisja powinna też przygotować się do egzaminu? Bo to żadna sztuka odgrywać eksperta i zadawać pytania na które nikt nie będzie znal odpowiedzi.A widzisz! I tu się różnimy. Dla "studenckiego" to jest dopiero początek prawdziwej górskiej przygody. Kiedyś wydawało mi się, że jestem doświadczonym górskim turystą, a dopiero jak zostałem przewodnikiem zdałem sprawę jak niewiele wiem o górach i to że cały czas musze się ich uczyć i nigdy nie mogę (nie chcę) spoczywać na laurach. "Podsumowanie" brzmi jak zamknięcie pewnego rozdziału, akurat dla mnie (i chyba wszystkich "studenckich") to on się właśnie otworzył w momencie pasowania na przewodnika.A jaki przewodnik trzeba "wkuć" aby zdać?

Akurat nikt nie pisał, że wkuł Rewasza, a raczej, że Rewasz jest nie jest "uznawany" przez komisję. Ciekawe dlaczego? Przewodniki Rewasza są chwalone i nagradzane. Są wygodne w użyciu i merytorycznie trudno im coś zarzucić, no może poza tym, że autorzy wywodzą się ze "studenckich". To chyba "studenccy" wiedzą najlepiej. Wątpię czy "niestudenccy" mają okazję na kursie zaliczyć np. Matragonę czy Siwejkę.

Różnica w tym, że "studenccy" zostają przewodnikami aby prowadzić, z reguły nieodpłatnie, wielodniowe rajdy i obozy wędrowne. "Niestudenccy" zaś aby zarobkowo prowadzić krótkie (autokarowe) wycieczki szkolne. To dwa totalnie różne sposoby chodzenia po górach i przede wszystkim prowadzenia ludzi po górach. Co więcej jedno drugiemu nie przeszkadza i nie stanowi dla siebie konkurencji. Inni klienci i inne wymagania względem przewodnika.

Problem jest złożony. Faktem jest, że "studenccy" kandydaci na przewodników olewają często "przewodnictwo autokarowe", no bo przecież prawdziwe góry zaczynają się dopiero poza szlakiem - w błocie i w krzakach. Z koleii "niestudenccy" często przewodnictwo odbierają jako bezustanne ględzenie do autokarowego mikrofonu do i tak niezainteresowanej niczym grupy. Rzeszowska komisja obstaje przy tej drugiej wizji, a prawda jest przecież gdzieś po środku. Co więcej, słyszy się o tym że komisja nie lubi tych spoza województwa podkarpackiego, a kandydatów postrzega jako konkurentów do przewodnickiego zarobku. A na ten zasługują jedynie ci z Podkarpacia. Zresztą wszyscy się powinni komisji bać, a egzamin ma być straszny (nie dotyczy Pani Zosi)!