Re: karkonoskie schroniska

Czołem!

Nie cytuję, bo nie odnoszę się do żadnego fragmentu oddzielnie - jedynie do całokształtu. Na ile dobrze zrozumiałem Twoje stanowisko, to zgadzasz się ze mną, że bogacenie się nie jest niczym złym, ale uważasz za niemoralne robienie tego pod szyldem PTTK.

OK, rozpatrzmy dalej przykład "Odrodzenia". Kim jest dzierżawca? W świetle prawa jest on przedsiębiorcą - osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Celem prowadzenia działalności gospodarczej, zarówno przez osoby fizyczne, jak i prawne jest zysk. Z punktu widzenia państwa i prawa ważnym dodatkowo jest, aby był on osiągany w sposób legalny, a zatem w zgodzie z przepisami.

Zatem dzierżawca "Odrodzenia" próbując zmaksymalizować swój zysk postępuje PRAWIDŁOWO.

Teraz drugi punkt widzenia - PTTK. Jak słusznie zauważyłeś PTTK jest organizacją społeczną, mającą realizować określone cele (propagowanie, krzewienie, wychowanie itd.). Jako jeden ze środków do osiągnięcia owych celów uznało "schroniska PTTK" jako obiekty turystyki kwalifikowanej. Aby była co do tego jasność Towarzystwo opracowało "Regulamin Schroniska PTTK", który narzuciło niektórym swoim obiektom. Na razie wszystko jest super.

Jednak pojawił się problem. Otóż aby krzewić, propagować, wychowywać itp. potrzeba kasy. Dużo kasy. Tak przynajmniej widzi to PTTK, które poza krzewieniem, propagowaniem i wychowywaniem daje również utrzymanie dla całej masy wielce zasłużonych działaczy i pracowników. Skąd wziąć kasę? Od państwa się nie da. Państwo ma cele ważniejsze - musi przekupywać kolejne grupy zawodowe, żeby nie rzucały kamieniami w URM lub nie rozbijały namiotów przed Kancelarią Premiera. Unia Europejska z kolei kasę da, ale ona wymaga kupy biurokracji, pewnej sprawności oraz (co gorsza!) solidnych rozliczeń. Trochę lepiej, ale ciągle nie to.

Co pozostaje? Pozostaje wart kilkadziesiąt milionów złotych majątek PTTK, który po prostu MUSI na siebie i całą działaczowską czapę zarabiać. Zatem należało się przeprosić z ideologią - z krzewieniem, z propagowaniem, z wychowywaniem itd. i rozpocząć zarabianie. Konsekwencją tego musi być tolerowanie łamania regulaminu schroniska przez obiekty PTTK, bo jednocześnie obsługiwać plecakowców i kosić szmalu się nie da. To proste jak obsługa cepa!

Zatem PTTK zarabia bo musi (a przynajmniej sądzi, że musi), a przedsiębiorca zarabia pod szyldem PTTK bo to zdrowy odruch, a PTTK mu na to pozwala, a nawet go zachęca śrubując mu czynsz.

Czy można napisać, że ów przedsiębiorca jest niemoralny? Oczywiście nie! Jego działania są oczywiste i są wypadkową pomiędzy jego dążeniami, a warunkami w jakich przyszło mu prowadzić działalność.

Jak uleczyć system? Prosto!

1) Całkowicie wydzielić "schroniska PTTK" (górskie oraz wodne) z części gospodarczej.

2) Zachowując model dzierżawy należy wybierać dzierżawców nie wśród tych, którzy na przetargu zaoferują największy czynsz, a wśród pasjonatów gotowych prowadzić taki obiekt z niewielkim zyskiem, w zamian za możliwość przebywania w górach, wśród turystów. Tacy ciągle w Polsce są.

3) Bezwzględnie egzekwować Regulamin Schroniska PTTK. Uściślić jego zapisy. Wrzątek powinien być bezpłatny albo maksymalna cena na niego powinna być zapisana w Regulaminie. Tak powinno być, dlatego że obecny zapis nie oznacza nic i można go dowolnie naginać.

4) W regulaminie też powinna być zapisana maksymalna cena noclegu w takim obiekcie w sali zbiorowej i bez pościeli. Oraz cena "gleby". Powinna być ona niska.

5) Czynsz z takiego obiektu powinien wynosić symboliczną złotówkę. Jedynie w szczególnych przypadkach więcej.

6) Należy skreślić z listy schronisk obiekty, od których wymaganie bycia schroniskiem nie ma najmniejszego sensu. Pisałem o tym cztery i pół roku temu:
http://forum-pttk.pl/index.php?co=wiadomosc&id=620

7) Reszta obiektów powinna zarabiać na siebie, na inwestycje w obiektach schroniskowych oraz na działalność programową Towarzystwa.

A postulat, aby oddzielić działalność gospodarczą od programowej na wszystkich poziomach Towarzystwa jest tak oczywisty i tyle razy dyskutowany, że aż nie chce mi się o nim wspominać...

Pozdrawiam,
Łukasz Aranowski