Re: Teren prywatny - koniec szlaku

>Za tak zwanego "sierpa i młota" lekceważono prywatną własność. Wytyczano szlaki turystyczne przez prywatne tereny bez względu na to czy się to komuś podobało czy nie.

Zupełnie nie masz pojęcia, o czym piszesz. Działacze PTTK nigdy nie byli zbyt pracowici, żeby wysilać się i załatwiać rozliczne formalności. Po drugie praktycznie nigdy nie było na to pieniędzy - cenniki PTTK-owskie w ogóle pomijały ten problem i nadal pomijają. Po trzecie tak samo traktowano wszystkie tereny, nie tylko prywatne. Po czwarte załatwianie formalności w sytuacji, gdy kilometr drogi ma 100 właścicieli jest w praktyce sytuacją abstrakcyjną. Jedynym wyjściem jest wykupienie lub przejęcie drogi przez gminę. Wiele gmin to robi i wtedy nie ma problemu. Niestety gminy nie mają takiego obowiązku, jak mieszkańcy działek przy drodze tego nie zgłoszą, a niektórym po prostu się nie chce.

>Niemniej PTTK ma dwa wyjścia:
a) się dogadać - tzn. znaleźć rozsądny kompromis
b) dać sobie spokój z utrzymywaniem szlaków

Ad. a) Jak już napisałem powyżej, dogadywać się powinna gmina, ewentualnie na wniosek PTTK. Nawet, jak PTTK zrobi to bez udziału gminy, to będzie to sytuacja nie przewidziana prawem i nieegzekwowalna w przypadku zmiany właściciela.

Ad. b) Niestety zbyt wielu działaczy wybiera ten wariant zgodnie z zasadą, że po co się męczyć, skoro mogą to zrobić inni. Ale gwoli ścisłości, jak ktoś nie ma chęci do roboty, to lepiej żeby dał sobie spokój i niepotrzebnie nie mącił.

Pozdrowienia

Piotr Rościszewski