Kiedy nowa legitymacja PTTK?

W ramach dyskusji przed XVI Zjazdem PTTK dyskutuje się tu o wielu sprawach: ideowych, majątkowych i organizacyjnych, ale jak dotąd nikt nie poruszył tematu, na ile sprawdziła się dotychczasowa legitymacja PTTK wprowadzona w 2002 r. od strony wygody: użytkownika – członka PTTK oraz wydającego – przedstawiciela biura PTTK.
Wydaję mi się, że wcześniejsze karty rabatowe, gdzie wpisywało się tylko nazwisko i imię „delikwenta” oraz nazwę Oddziału PTTK były bardziej wygodne. Teraz często zdarza się, że:
1. napisy na karcie po naklejeniu „osłonki” staje się zamazana (kwestia tuszu, itp.),
2. pieczątka rzadko kiedy jest wyraźna i pozwala na identyfikację Oddziału PTTK,
3. młodzież nie zawsze ma ochotę doręczyć opiekunowi SKKT zdjęcie (po co wymyślono to zdjęcie dla młodzieży, kiedy legitymacja ma służyć np. 12 lat, a uczeń w tym czasie zmienia wygląd nie do poznania),
4. maleńkie znaczki PTTK przyklejane na odwrocie legitymacji tak się przyklejają (chyba z powodu wilgoci) do podłoża, że często nie sposób je odkleić i trzeba „kombinować” przez 10 – 15 minut, jak wyjść z honorem, aby „członek” był zadowolony z legitymacji, a Oddział nie stracił gotówki na transakcji; często bywa więc tak, że taki „kancer” przekazuje się najbardziej zaufanym kolegom/koleżankom z Oddziału, aby „jakoś to było”.
A ponadto brak na karcie miejsca na wpisanie innych ważnych informacji dla kadry PTTK (np. uprawnienia opiekuna SKKT PTTK).
Czy w tej sprawie coś się zmieni? Wcześniej była informacja, że karta rabatowa będzie na prawach eksperymentu, a potem to zobaczymy. Korzystam na co dzień z innych kart o podobnej technologii. Ale w nich mamy albo chipy (np. karta rabatowa Orlenu honorowana na stacjach benzynowych) albo wydruk komputerowy i pasek magnetyczny i na żadnej z nich nie ma zdjęcia. Znamy to wszyscy na przykładzie kart bankomatowych. Czyżby numer PESEL na karcie rabatowej PTTK wraz z dowodem osobistym nie były wystarczającymi dokumentami do identyfikacji członka – sympatyka PTTK? A może pójdziemy w tym jeszcze dalej i będziemy umieszczać na karcie rabatowej np. linie papilarne delikwenta. Być może chodzi w tym wszystkim o młodzież, która nie ma jeszcze dowodów osobistych lub praw jazdy i mogłaby się w sposób niezidentyfikowany wkręcić do PTTK, głosząc swoje niepopularne hasła o demokracji i prawach człowieka.
Czy patrząc na te „poważne” procedury związane z otrzymaniem karty rabatowej PTTK młodzież zastanawia, jakie to poważne tajemnice kryje za sobą wstąpienie do tej instytucji? I ile jest etapów tego wtajemniczenia?