Re: zdelegalizowany delegat

W 1950 r. powstało Zrzeszenie Studentów Polskich, które zajęło się m.in. organizacją obozów wędrownych dla młodzieży akademickiej, w ramach ogólnopolskiej Akcji Lato. Obozy te zapoczątkowały bardzo popularną odtąd formę wypoczynku. Stworzyły ponadto potrzebę istnienia studenckich kadr przewodnickich złożonych z wykwalifikowanych osób, przygotowanych do pracy przewodnika, a jednocześnie rekrutujących się ze środowiska akademickiego i znających jego potrzeby. W listopadzie 1955 r. w środowisku krakowskich studentów założono pierwsze w kraju Koło Przewodników Studenckich. Od tego momentu można mówić o nieprzerwanym wzroście i rozwoju zorganizowanej turystyki górskiej.
Koła przewodników studenckich zaczęły powstawać również w innych ośrodkach akademickich. W 1957 r. powstało Studenckie Koło Przewodników Sudeckich we Wrocławiu, w tym samym roku założono również Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Warszawie (początkowo pod nazwą Koło Przewodników Studenckich Obozów Wędrownych). Z początku obozy letnie organizowane były na zasadzie wczasów wykupionych w PTTK, z czasem rozwój własnej, studenckiej kadry umożliwił rezygnację z tego typu usług Towarzystwa.
W 1957 r. Rada Naczelna ZSP dokonała podziału terenów organizowania obozów górskich w Polsce pomiędzy poszczególne środowiska przewodnickie. Przewodnicy krakowscy prowadzili turnusy w Tatrach, Pieninach i Beskidach Zachodnich, warszawscy w Bieszczadach i Beskidzie Niskim, a wrocławscy w Sudetach. W latach sześćdziesiątych powstały kolejne koła: Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Katowicach (1963 r.) i Studenckie Koło Przewodników Górskich „Harnasie” w Gliwicach (1967 r.). Koła te prowadziły obozy na terenie Beskidów: Małego, Śląskiego i Żywieckiego. Dziś podział ten już formalnie nie obowiązuje, ale nadal jest zauważalny, wpływając wciąż na zróżnicowanie terenów prowadzenia szkoleń i obszarów uzyskiwania uprawnień przewodnickich. Koniec lat sześćdziesiątych przyniósł powstanie jeszcze jednego koła — Studenckiego Koło Przewodników Świętokrzyskich w Warszawie (1968 r.).
Od początku istnienia przewodnictwa studenckiego prowadzono akcję szkoleniową. Z czasem wypracowano własny system szkolenia i nadawania uprawnień przewodnickich, niezależny od funkcjonującego wcześniej systemu PTTK. W pierwszych latach działalności członkowie kół zdawali jedynie egzaminy na przodownika turystyki górskiej PTTK. Z końcem lat pięćdziesiątych podjęto starania o dopuszczenie przewodników studenckich do zdawania egzaminów i zdobywania uprawnień przewodnickich PTTK. Napotkano jednak znaczne trudności. Zmianę sytuacji prawnej przyniósł rok 1960. Zarządzenie wydane przez Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki wprowadziło jednolity system przewodnictwa turystycznego w Polsce. System ten polegał na obowiązku posiadania uprawnień państwowych, nadawanych przez Wojewódzkie Komitety Kultury Fizycznej i Turystyki. Prowadzenie szkoleń oraz organizowanie kół przewodnickich powierzono PTTK. W tej sytuacji przewodnicy studenccy, związani jedynie w ZSP, znaleźli się poza nawiasem przewodnictwa turystycznego. W 1962 r., po długotrwałych negocjacjach, zawarto porozumienie pomiędzy Radą Naczelną ZSP i Zarządem Głównym PTTK dotyczące organizacji studenckiego przewodnictwa turystycznego. Jego wynikiem było wydane w 1963 r. Zarządzenie ZG PTTK zezwalające na tworzenie studenckich kół przewodnickich przy oddziałach akademickich PTTK i radach okręgowych ZSP. Wprowadzono również oddzielny regulamin dla tych kół. Jako jedyne zrzeszały one przewodników niezależnie od miejsca zamieszkania i posiadanego obszaru uprawnień, lecz nastawionych na obsługę jednego środowiska — młodzieży akademickiej.
W listopadzie 1963 r. krakowskie Koło Przewodników Studenckich zmieniło nazwę na zgodną z nowymi przepisami — Studenckie Koło Przewodników Turystycznych. Od tego roku rozpoczęło działalność przy powstałym w 1957 r. Oddziale Międzyuczelnianym PTTK. Oddział ten w 1976 r. zmienił nazwę na Oddział Akademicki, nawiązując do tradycji działającego w latach 1930–1933 Oddziału Akademickiego PTT. W podobny sposób zalegalizowały swoje istnienie i działalność koła: warszawskie, wrocławskie i nowopowstałe katowickie.
Rok 1963 zaznaczył się istotnym przełomem w historii przewodnictwa studenckiego. Przewodnicy beskidzcy z Warszawy, jako pierwsi w Polsce, zdobyli uprawnienia państwowe. Rok później nominacje takie otrzymali studenci z Krakowa. Lata sześćdziesiąte przyniosły również wprowadzenie charakterystycznych dla przewodników studenckich trójkątnych odznak kołowych. Jako pierwsze odznakę taką, z nazwą koła i ludowym motywem góralskim, wprowadziło SKPG w Krakowie. W ślad za SKPG poszły inne koła przewodników studenckich. Trójkątna blacha z charakterystycznym motywem, wybranym przez dane koło, jest emblematem wyróżniającym przewodnika studenckiego. Obecnie, z dwunastu istniejących studenckich kół przewodnickich, własnej trójkątnej odznaki nie posiada jedynie Studenckie Koło Przewodników Świętokrzyskich w Warszawie.

--------------------------------

W 1973 roku władze postanowiły połączyć Związek Studentów Polskich z kołami Związku Młodzieży Socjalistycznej pod jednym szyldem: Socjalistyczny Związek Studentów Polskich. To wywołało ogromne emocje na uczelniach.

przypomne ze ZSP był czym w rodzaju samorządu połączonego ze związakiem zawodowym studentów, natomiast SZSP był typową organizacją ideologiczną

---------------------------------

tyle repetytorium z historii

Dudi