Re: Znakarz

>Nie zniechęcaj chłopa, bo widzisz, że się przejął, a myślę, że chciał dobrze.

Jak czytam jakieś pytanie o pomoc, to w pierwszej chwili czuję zupełną bezradność, bo w tym PTTK-owskim bałaganie trudno poradzić coś sensownego. Odpowiadam w ciemno, a zazwyczaj zaczynam od zadawania pytań dodatkowych, o co właściwie chodzi, żeby nie krążyć po temacie bez potrzeby.

Trudno oczekiwać, że zacznę w stylu: Szanowny Pan zechciałby łaskawie podać, o co Panu właściwie chodzi, bo mamy różne przypadki i w związku w tym nie wiem, co odpowiedzieć w konkretnej sprawie. Nie wiem też, jakie trudności obiektywne wymyśli osoba, do której pytający trafi w wyniku mojej odpowiedzi. A jak napiszę, żeby sobie nie zawracał głowy PTTK, bo tylko się zdenerwuje?

Przeciętny turysta potrzebuje porządnych szlaków, a tych nie zrobi zbieranina przypadkowych działaczy, jacy obecnie przeważają w PTTK, chorujących na rajdomanię, zebraniomanię, przerost ambicji lub chałturzenie. Dorobek wielu pokoleń znakarzy może by zaprzepaszczony, jeżeli nie ustawimy poprzeczki na odpowiednim poziomie. Nie może być za wysoki, bo nie znajdziemy kandydatów. Ale nie może by też za niski, bo zupełnie stracimy autorytet. W Czechach znakarz musi podobno co roku wykonać 50 km szlaków, ale nie musi się martwić o pieniądze, bo Klub Czeskich Turystów jest organizacją sportową i korzysta ze wszelkich przywilejów dla sportowców. My jesteśmy jako PTTK ponad to, niby sport, ale tylko jako Kopciuszek zwany turystyką, ale za to z głową w chmurach koło jeszcze biedniejszej kultury, na marginesie zwanym krajoznawstwem. Skutek jest taki, że ciągle nie ma pieniędzy, a nie każdy działacz jest społecznym przedsiębiorcą, który sam sobie wszystko załatwi bez pomocy prezesa Oddziału i Zarządu Głównego PTTK.

Piotr