Re: "obiektywizm" egzaminów

>Wszelako znając Tomka Dudziaka od
>wielu lat śmiem twierdzić, że
>akurat on by sobie na nieuczciwe

A ja śmiem twierdzić, że Tomek Dudziak nie zawsze postępuje uczciwie. Uświadomiłem to sobie przy okazji czynienia przez Klub Sudecki starań o umieszczenie tablicy pamięci Aleksandra Ostrowicza - autora pionierskiego przewodnika po Lądku, wydanego 1881 r. w Poznaniu.

Dosłownie kilka dni przed zapowiadaną uroczystością, jesienią 1991 roku, kiedy to przypadała 110 rocznica edycji "Landek w Hrabstwie Kłockiem w Szląsku", w biurze Oddziału PTTK Winogrady-Piątkowo w Poznaniu odebrano telegram o cofnięciu zgody na umieszczenie tablicy na uzgodnionym miejscu i jej uroczyste odsłonięcie. Był już zamówiony autokar, ustalono skład delegacji i rozesłano zaproszenia... Dla Klubu było to ogromne zaskoczenie. W ostatniej chwili przed wyjazdem trzeba było odmówić transport, powiadomić zaproszonych gości o odwołaniu uroczystości, co nie w każdym przypadku było już możliwe itp. Na temat problemów, które spadły na Odział PTTK i Klub w związku z odwołaniem tej imprezy, by można wiele napisać...

Co się stało?... Otóż sprawa wyjaśniła się ostatecznie, kiedy 1992 roku, w wydawnictwie wrocławskiego Studenckiego Koła Przewodników Sudeckich "Karkonosz" (redagowanego właśnie przez Dudziaka) zeszyt 6, zamieszczono artykuł W. Ciężkowskiego pt.: "O Aleksandrze Ostrowiczu - inaczej". Artykuł ten został napisany niewątpliwie jako reakcja na wiadomość o zamyśle upamiętnienia przez Klub Sudecki swego patrona tablicą pamiątkową w Lądku Zdroju.

Domasz Dudziak miał przygotowany i wydrukowany tekst artykułu dużo wcześniej przed jego opublikowaniem i jego jakoś nic nie przeszkodziło w rozsyłaniu tej wersji do lokalnych władz zainteresowanych naszą inicjatywą. Do Klubu Sudeckiego ta przesyłka jednak nie dotarła.

Nie ma najmniejszej wątpliwości, że celem tych przesyłek, godych jedynie intrygantów, było nie dopuszczenie do upamiętnienia dr. Aleksandra Ostrowicza i jego pionierskiego polskiego przewodnika po Lądku. Artykuł w swej istocie miał na celu dyskredytowanie pracy tego Polaka zarówno jako lekarza, jak i autora polskiego przewodnika.

Tekst trafił nawet do ówczesnego Wojewody Poznańskiego, znanego turysty i krajoznawcy - Włodzimierza Łęckiego, którego zamierzano również przekonać, że inicjatywa Klubu Sudeckiego jest chybiona, a Aleksander Ostrowicz nie zasłużył na wdzięcznośc i pamięć.

Klub Sudecki, mimo kontaktów z Tomkiem Dudziakiem w tej sprawie, artykuł ten otrzymał dopiero na samym końcu, już po fakcie, kiedy ostatecznie tablica ta została jednak umieszczona już na innym miejscu.

Jakby tego było jeszcze mało, w tym samym czasie, kiedy 26 kwietnia 1992 r. odsłaniono tablicę ostrowiczowską w Kłodzku, na łamach kwietniowego wydania wrocławskiego miesięcznika "Na Szlaku" ukazał się paszkwil Wojciecha Ciężkowskiego w postaci zajmującego dwie pełne strony, wydrukowanego drobną czcionką elaboratu o samym już w sobie obraźliwym i wulgarnym tytule: "Paranoja albo ryfejska zaraza czyli kto przegina pałę w miłości do Ostrowicza".

Mimo próśb o zamieszczenie w "Karkonoszu" wyjaśnienia sprawy tekstów Ciężkowskiego, nie ukazało się tam nic więcej, poza lakoniczną notatką o odsłonięciu tablicy pamięci Aleksandra Ostowicza w pomieszczeniu Muzeum Ziemi Kłodzkiej.

Cała ta sprawa do dziś wywołuje wyjątkowy niesmak, bo to naprawdę był bardzo nieuczciwy postępek wobec inicjatywy Klubu Sudeckiego z Poznania. Historia kiedyś surowo oceni ludzi małych duchem za brak szacunku dla patriotyzmu i rzetelnej pracy prekursorów naszej europejskiej obecności w Sudetach już w XIX wieku.

Wracając zaś do wysłanej anonimowo informacji o zakulisowych układach dwóch Tomków, to mimo swej anonimowości z pewnością jest ona informacją prawdziwą.