Re: dinozaury

dzisiaj dotarłem do tekstu w "nie", wydaje mi się, że jest więcej niż na temat....główny temat wątku...
polecam nawet tym, którzy nie czytają

stówka za kupkę

Płynący Krutynią kajakarz powinien płacić 100 zł za skorzystanie z toalety. Tylko wtedy dzierżawcy stanic wyjdą na swoje. Absurdalna kwota nie wynika z pazerności dzierżawców, ale z warunków dyktowanych im przez właściciela obiektu, czyli PTTK.

W 1992 r. towarzystwo wyższej użyteczności, którym było PTTK, musiało poddać się prawom rynku i oficjalnie przyznać, że zysk jest ważniejszy od turystów. Na miejsce regionalnych oddziałów powołano spółki z o.o., które administrowały należącym do PTTK majątkiem. A ten był duży: 60 domów turysty, 77 schronisk górskich, 35 stanic i ośrodków turystyki wodnej, 33 ośrodki campingowe, 5 zajazdów, 208 zakładów gastronomicznych.

Jeszcze bardziej atrakcyjne sracze

Majątek powstał z państwowych dotacji, ale nikt nie zawracał sobie głowy szukaniem menedżerów, którzy potrafiliby pogodzić realia ekonomiczne z misją firmy. Szyld, wiadomo, kojarzy się z przaśnością, państwowymi dotacjami, darmochą. Szefami Okręgowych Zespołów Gospodarki Turystycznej PTTK sp. z o.o. zostawali z reguły dotychczasowi dyrektorzy oddziałów PTTK. Interesował ich przede wszystkim zysk. Swego czasu opisywaliśmy w „NIE”, że np. na Warmii i Mazurach wyprzedaż publicznego mienia odbywała się w sposób skandaliczny, a remonty pachniały kryminałem. Bronisław Karpiak, prezes OZGT PTTK sp. z o.o. z Olsztyna, płacił za usługi wykonane jedynie na papierze, a podlegli mu pracownicy poświadczali nieprawdę w kosztorysach i protokołach odbioru robót. Za remont kibla na sześć oczek w baraku stanicy wodnej w Ukcie spółka zapłaciła 130 tys. zł, tj. o połowę więcej, niż wart jest ten cały kibel po remoncie. Wszystko to potwierdził prokurator, ale odstąpił od ścigania sprawców, bo nie chodziło o znaczną szkodę finansową, intencje zaś PTTK były dobre. Wszak toalety wyremontowano w celu podniesienia atrakcyjności obiektów i rozwoju turystyki, nie zaś doprowadzenia jej do upadku.

Coraz większe haracze

Żeby wieść egzystencję należną turystycznym mocarzom, wierchuszka łupiła kasę ze stanic nie tylko pod przykrywką remontów. Dzierżawcy tych obiektów buntowali się i żądali udokumentowania należności. (Żeby wspomniany kibel w określonym czasie zamortyzował się, czyli żeby wyjść na swoje, dzierżawcy musieliby żądać od turystów po 100 zł za kupkę). W rewanżu otrzymywali sądowe pozwy za rzekome niepłacenie czynszu czy bezumowne korzystanie z obiektów.

W 1999 r. dzierżawcy napisali o tych jajach do Głównej Komisji Rewizyjnej PTTK. W jej imieniu prezes Stanisław Dygasiewicz odpisał, że nie zamierza rozpoznawać nadesłanej sprawy, ponieważ nie leży w naszej kompetencji. Również sekretarz generalny PTTK Andrzej Gordon przez ponad 5 lat nie znalazł chwili na to, żeby zareagować na liczne wystąpienia dzierżawców, pomimo że poparte były dowodami świadczącymi, iż terenowe kacyki łamią prawo.

W końcówce 2001 r. wrzask dzierżawców dotarł do Sądu Antymonopolowego. Uznał on działania Karpiaka za niezgodne z prawem. W uzasadnieniu wyroku stoi jak wół, że zarząd spółki groźbami wymuszał na dzierżawcach nienależne świadczenia czynszowe i remontowe, co przekładało się na rosnące ceny usług i powodowało ucieczkę turystów z mazurskiej bazy PTTK. Taki wyrok powinien zabrzmieć w uszach PTTK-owskich włodarzy jak trąba jerychońska. Ale nie. Zero reakcji.

Mijały miesiące. Jak przewidziało „NIE” (pisałam o PTTK: „Szambo w plecaku”, „NIE” nr 37/2000 oraz nr 3/2002), dzierżawcy powołując się na wyrok Sądu Antymonopolowego żądali od PTTK odszkodowań. W Olsztynie przegrywali, ale Sąd Apelacyjny w Białymstoku przyznawał im rację. Przed tym sądem znalazły też finał sprawy wnie-sione przeciwko dzierżawcom przez olsztyński OZGT. Znów zgodnie z przewidywaniami „NIE” większość wygrali dzierżawcy. Sąd uznał finansowe roszczenia PTTK za bezzasadne, obciążył PTTK kosztami i jak gdyby tego było mało, kazał firmie zwrócić niesłusznie pobrany szmal. Biegły wyliczył bowiem, że np. Agata Banat pozwana za niepłacenie czynszu w istocie zapłaciła go więcej, niż powinna.

PTTK płaci i płacze

Efekt finansowy: tylko jedno małżeństwo, Agata i Jerzy Banatowie, dostali tytułem odszkodowań blisko 150 tys. zł. Komornik zdjął pieniądze z konta olsztyńskiej spółki. Wpisy sądowe i koszty bezzasadnych pozwów skierowanych przeciwko nim także wyniosły niemało, bo ok. 50 tys. zł. W sumie więc PTTK wyrzuciło na śmietnik blisko 200 tys. zł.

To nie koniec. Sprawę Jerzy Banat przeciwko RP przyjął do rozpatrzenia Trybunał w Strasburgu, a Prokuratura Rejonowa Warszawa Śródmieście wszczęła śledztwo w sprawie podrobienia przez PTTK dokumentów finansowych. Zostały one przygotowane na użytek wytaczanych przez PTTK procesów sądowych. Jeśli prokurator potwierdzi, że doszło do fałszerstwa, do sądów trafią pozwy o kolejne odszkodowania. Trudno mu zaś będzie nie zauważyć przeróbek, bo kwity wyglądają na efekt zabawy przedszkolaka z kserokopiarką.

Stowarzyszenie dzierżawców stanic ze szlaku Krutyni zapowiada, że jeżeli Zarząd Główny PTTK nie ukarze bezzwłocznie winnych opisanego stanu rzeczy, to złoży do prokuratury kolejne doniesienie o przestępstwie. Tym razem o działania na szkodę PTTK oskarży Zarząd Główny PTTK z jego sekretarzem generalnym Andrzejem Gordonem na czele.

Stawiam zimne piwo przeciwko butelce ciepłej wody z Krutyni, że i tym razem PTTK-owska wierchuszka postąpi zgodnie z zasadą: jeśli fakty są przeciwko nam, to tym gorzej dla faktów. Szef olsztyńskiego OZGT Bronisław Karpiak za kilka miesięcy odchodzi na emeryturę. Pewnie na do widzenia dostanie jakiś medal."
Jak myślicie, dostanie?