Starość!

SASKA KĘPA
wiadomości sąsiedzkie

S jak starość
Starość przede wszystkim kojarzy się z wymiarem bio¬logicznym, natomiast jej aspekt społeczny, poznawczy i emocjonalny wydają się schodzić na drugi plan. Irena Santor w jednej ze swoich piosenek śpiewa:„Starość to nie jest wiek, starość to stan umysłu (...), starość to punkt widzenia (...)". W tym miejscu nasuwa się pytanie, czy okres starości, który jest ostatnim etapem ludzkiego życia, może nieść ze sobą coś dobrego? W związku z tym, że długość ludzkiego życia rośnie, poszukiwanie pozytywów w starości i tego, co wartościowe, jest szczególnym punktem zainteresowania specjalistów z wielu dziedzin. Nie ulega wątpliwości, że starość niesie ze sobą wiele wyzwań i tak jak poprzedzające ją okresy rozwojowe, tj. niemowlęcy, dziecięcy, nastoletni i dorosłości, stawia przed jednostką konkretne cele do zrealizowania. Przede wszystkim bycie seniorem wiąże się z adaptacją do nowych ról społecznych, m.in. do roli babci, dziadka, emeryta, co wymaga zmiany stylu życia i uruchomienia zasobów zgromadzonych na przestrzeni całego życia. Tym, co nieuchronnie ko¬jarzy się z jesienią życia/jest wielochorobowość. 3-4 choroby przewlekłe to przeciętny bilans medyczny osoby starszej. Zjawisko to niewątpliwie wymaga adaptacji, ale i akceptacji, wpływając często niekorzystnie na jakość życia oraz powodując silny dys¬komfort. Zły stan zdrowia somatycznego wiąże się ze wzrostem zależności od innych, bezradnością, wycofaniem. Okres starości to także czas wielu utrat.

Przede wszystkim chodzi o utratę wspomnianego już zdrowia, ale także sprawności, atrakcyjności fizycznej i wreszcie najbliższych osób, tj. współmałżonka, przyjaciół, znajomych rówieśników. Tych, których senior rozumiał, już nie ma, na¬tomiast ludzie młodzi, którzy są wokoło, wiodą styl życia często dla seniora niezrozumiały i trudny do zaakceptowania. Wdowieństwo wiąże się z silnym poczuciem osamotnienia. Badania z dziedziny psychologii pokazują, że osoby, które dłużej pozostają w związku małżeńskim, cieszą się wyższą jakością życia niż osoby samotne, pozbawione obecności partnera życiowego. Kolejnym wyzwaniem jesieni życia są kwestie ekonomiczne. Senior przebywają¬cy na emeryturze niekiedy ma problem, by związać koniec z końcem. Dodatkową troską jest zaopatrywanie się w niezbędne lekarstwa, które niejedno¬krotnie pochłaniają sporą część miesięcznego do¬chodu. Starość jednak upomina się o jeszcze więcej - o dokonanie życiowego bilansu. Jeżeli jego wynik będzie pozytywny, wówczas okres starości będzie obfitował w zadowolenie, mądrość życiową i satysfakcję. Senior będzie mógł stanowić wsparcie dla innych, głównie dla młodszych pokoleń. Jeżeli zaś bilans będzie negatywny, przeżywana jesień życia stanie się udręką, a może nawet przyczyną depresji oraz bycia zależnym od najbliższych lub instytucji pomocowej. Podsumowując, starzenie się to nie tylko fizjologiczny aspekt, widoczne zmarszczki, siwe włosy, pochylona sylwetka. Starość to także stan ducha. Pamiętajmy nade wszystko, że starzejemy się tacy, jacy byliśmy przez całe życie.
mgr Ewa Gębal
Psycholog, psychoterapeuta psychodynamiczny w trakcie szkolenia. Na co dzień pracuje z seniorami Dziennego Domu Pomocy Społecznej działającego w strukturach Ośrodka Pomocy Społecznej Dzielnicy Praga Południe m.st. Warszawy.