Re: Projekt rozporządzenia o znakach drogowych

Gdy przyszedłem do PTTK, to można było przedstawić każdy nowy pomysł i zawsze znalazł się ktoś, kto zastanawiał się nad jego ewentualną przydatnością i realizacją. Jeżeli nie od razu, to przynajmniej wstawiał ten pomysł do planu działania w najbliższej przyszłości. Od 1989 r. coś się w PTTK załamało, a może nawet trochę wcześniej. PTTK przestało być organizacją, która chce coś więcej, niż dotrwać do następnego sprawozdania, w którym odfajkuje się to samo, co w poprzednich. Ogólnie brak jest na wszystko pieniędzy, ale gdy ktoś proponował, żeby te pieniądze zarobić, rozwijając to, co działacze potrafili najlepiej, to otrzymywał odmowę. Skutek był taki, że wielu działaczy odeszło, tworząc nowe organizacje lub zakładając własne firmy. Kandydaci na nowych działaczy odbijali się od PTTK, jak od ściany i od razu robili to samo, co ci byli działacze.
Skutkiem tego, co napisałem powyżej, mamy dziwna sytuację. Z jednej strony nieruchawego i skostniałego molocha, a których tu i ówdzie jeszcze ktoś działa, bo w jakimś zarządzie akurat znalazł się ktoś, kto popiera sam siebie i swoje upodobania, a całą reszta działa w małych kanapowych organizacjach lub pracuje w jedno- lub kilkuosobowych małych firmach. Tu i ówdzie ktoś wydłubie coś pozytywnego, zazwyczaj bez związku z resztą świata, a powiedzenie, że w jedności siła, pozostaje tylko coraz odleglejszym niespełnionym marzeniem.
A tej dyskusji ni z gruszki ni z pietruszki nagle ktoś wyskakuje, że sam działa tylko za grube pieniądze, a mnie proponuje za darmo puszkę farby z pędzelkiem, jako sposób na ratowanie tego skostniałego molocha. Ale to tylko rozwiązanie tymczasowe, bo nowy przewodniczący na pewno wszystko wyjaśni. Ręce opadają, bo z takiej mąki chleba na pewno nie będzie.