Do pracy albo zmieńcie zawód!

Lekcja od doradcy Gowina: Do pracy albo zmienić zawód!

26.03.2012, Magdalena Kursa

Jeśli nie będziecie się w stanie utrzymać po deregulacji, zmieńcie zawód! Zmiany są motorem rozwoju! - to kilka rad Mirosława Barszcza, doradcy ministra Gowina, które padły podczas ostrej debaty z przedstawicielami otwieranych branż! Najmocniej dostało się krakowskim przewodnikom.

To była prawdziwa lekcja liberalnego i wolnorynkowego myślenia o życiu. Mirosław Barszcz, obecnie doradca ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina, a wcześniej minister budownictwa i wiceminister finansów za rządów PiS, spotkał się w Krakowie ze studentami Wyższej Szkoły Europejskiej. Przyszli też przedstawiciele zawodów, do których dostęp ma być szeroko otwarty. Byli prawnicy, zarządcy nieruchomości i przewodnicy turystyczni, którzy protestowali najgłośniej. Atmosfera była tak gorąca, że niektórzy ze zdenerwowania wychodzili z sali!

- Chcemy panu przeczytać maila z Pragi, gdzie deregulowano nasz zawód w 2008 roku. Teraz panuje tam całkowita dżungla. Wyszkoleni czescy przewodnicy są zastępowani przez ludzi z całego świata, którzy w Pradze mieszkają kilka miesięcy, a podatki płacą w swoich krajach - mówiła młoda przewodniczka. Jej koleżanka po fachu ubolewała: - Ja nie mogę pracować w swoim zawodzie we Włoszech czy w Hiszpanii, bo tam są regulacje dla przewodników. Tymczasem polski rynek otwiera się dla wszystkich! - narzekała młoda kobieta i wieszczyła, że wielu krakowskich przewodników zacznie teraz zamykać swe mikrofirmy.

Mirosław Barszcz odpowiadał, że wzrost konkurencji wpłynie na wzrost jakości usług. I że najlepszym nic nie grozi.

- OK. Być może stracicie pracę, bo nie będziecie się mogli utrzymać z oprowadzania turystów. Ale jeśli tak, to być może to nie jest to, czym powinniście się zajmować. Jeśli rzeczywiście chcecie dalej pracować, przestańcie narzekać na wredne państwo, siądźcie razem, powołajcie stowarzyszenie, zarejestrujcie się na Tripadvisorze [portal podróżniczy oceniający obiekty i usługi turystyczne - przyp. red.], poszukajcie polecających was osób - radził doradca ministra Gowina.

Wojciech Huk (młody przewodnik turystyczny) żywo protestował: - Obawiamy się, że po deregulacji zorganizowane grupy zagraniczne w ogóle przestaną wynajmować krakowskich przewodników, nawet najlepszych, i z oszczędności powierzą te usługi swoim pilotom. My tych zleceń na oczy już nie zobaczymy! Polski rząd powinien dbać o interesy swoich obywateli!

Mirosław Barszcz: - Znam się na ludziach. Pan ma tak fajną nawijkę, że po deregulacji będzie pan miał jedną z największych w Krakowie firm przewodnickich i zarabiał dziesięć razy tyle co dziś. Wróżę to panu!

Student humanistycznego kierunku też postanowił poprosić o radę: - Z prowincjonalnego miasta przyjechałem na studia do wielkiego Krakowa. Co mam zrobić, by się tu po studiach utrzymać?

Mirosław Barszcz: - Niech pan sam pomyśli: co pan umie robić, co pan lubi robić i z czego są pieniądze. Jak pan znajdzie część wspólną tych trzech rzeczy, znalazł pan receptę na swoje życie zawodowe! - zdradził minister Barszcz i podzielił się z uczestnikami debaty doświadczeniami z własnego życia: - Gdy miałem 13 lat, umarł mój ojciec, kilka lat później mama otworzyła budkę z lodami. W Świdniku pod Lublinem, gdzie mieszkaliśmy, byliśmy drugą lodziarnią. Potem przyszła wolność gospodarcza, początkowo wiodło nam się znakomicie, ale wkrótce przybyło 40 nowych lodziarni, weszły też międzynarodowe sieci i nasz biznes padł. Staliśmy się ofiarą deregulacji, ale dzięki temu nie jestem dziś właścicielem lodziarni w prowincjonalnym mieście, a doradcą ministra sprawiedliwości - cieszył się Mirosław Barszcz.

Jeden z przewodników: - Może dla nas byłoby lepiej, gdyby został pan szefem lodziarni!

Mirosław Barszcz: - Dla pana może tak, ale dla rynku pracy nie!

Wolnorynkowa linia ministra Barszcza zyskała też na sali zwolenników: - Jestem przedsiębiorcą i dziwi mnie ta operetkowa obrona zawodu przewodnika! Mnie nie interesuje, czy państwo będziecie mieć co do garnka włożyć, tak jak państwa nie interesuje mój los. Nie ufam papierkom, mam nadzieję, że jak przyjadą do mnie goście, będę mógł ich sam oprowadzić po Krakowie! - mówił młody przedsiębiorca.

Wyrazy poparcia (na piśmie!) przekazał ministrowi Gowinowi Małopolski Związek Pracodawców Prywatnych. - Jako deweloper przeszedłem dwukrotną deregulację. I co? Przetrwali najlepsi, rynek sam się oczyścił! - dodał przedstawiciel pracodawców.

Ktoś z sali: - Ale sporo osób zostało bez mieszkań, ale z kredytami!

Gdyby pan od gospodarki tyle serca włożył w jej uzdrawianie co w deregulowanie (...)

Poprawić nasz los może nie deregulacja ale wzrost gospodarczy.

Tylko małe ale na rynku usług hotelarsko-gastronomicznych jest wolny rynek i panuje bardzo silna konkurencja.

...W Bieszczadach mamy panią Marysię Orzechowska 100 zł dniówka , Koledzy ze Stowarzyszenia Przewodników "Karpaty" - 250 zł dniówka, jest i Lucyna Beata Pściuk - 350-500 zł...

Po drugie - kiedyś funkcjonowało coś takiego jak klasy przewodnickie. To znaczy - w odniesieniu do przewodników górskich funkcjonują one dalej, ale tylko teoretycznie, bo w przepisach zrobiono z nich karykaturę.

Nie potrafię selektywnie cytować na tym Forum.

No a posiadanie adresu e-mail, to już w XXI wieku to jest oczywista oczywistość

Wybacz ale umiejętność czytania nie jest przewodnikowi potrzebna.

poszukiwani są regionaliści mający naprawdę dużą wiedzę i doświadczenie.

Deregulacja - i owszem, ale zostawmy te przewodnickie "dystynkcje" !!!

Ten numer z opatentowaniem na wyłączność użytku jakiejś grupy biznesowej, głęboko zakorzenionego w języku potocznego określenia "przewodnik" – nie przejdzie. To tak samo jakby jakaś grupa piekarzy zamierzała zastrzec sobie, że tylko oni mogą używać nazwy "chleb" dla swojego pieczywa wypiekanego wg jakiejś własnej receptury.

Kto więc zgubił turystę, ja czy pilot?

Nie,nie oskarżam.

...Za dawnych czasów, kiedy jeszcze istniało coś takiego jak honor, anonimy się darło i wyrzucało bez czytania...

Bo jeśli zaczynamy z anonimami dyskutować, to mimowolnie dajemy przyzwolenie na taki sposób działania.

.I internet trochę to stępił, bo dość powszechne jest w nim występowanie pod pseudonimem.
Lucynie proponuję przyjęcie starej dobrej zasady - jeśli ktoś pije do mnie personalnie, niech się podpisze..

Na wszelkich portalach oceniających jakość produktów i usług występuje się pod nickami co nie umniejsza wartości opinii.

Zakładanie że tego rodzaju opis przygód w Solinie jest wykwitem czyjegoś fantastyczno-literackiego talentu i przemożnej chęci wykazania się nim na niszowo-branżowym portalu to kiepska linia obrony.

Zresztą żadna wypowiedź w necie nie jest anonimowa i można dojść kto to napisał, jakby się uprzeć.

Tam nie tylko występujesz z imienia i nazwiska

Bronię zasad.

To co tu robi: "Krzyś", "Amotołek", "Dudi" i parunastu innych anonimów? A kto to jest "Łukasz Aranowski"

chyba tylko wolny przewodnik będzie miał z tym jakiś problem

chyba tylko wolny przewodnik będzie miał z tym jakiś problem

.A pewna przewodniczka zapewne trafiła na jakiegoś politykującego betonowego malkontenta, któremu nie spodobało się, że ta pewna przewodniczka jest z innej opcji..

O DEREGULACJI PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH RAZ JESZCZE

W czasie gdy planuje się likwidację pilotów i przewodników miejskich i terenowych, argumentem za utrzymaniem przewodników górskich, jako zawodu regulowanego, pozostaje już chyba jedynie gwarantowanie przez nich bezpieczeństwa. Dla porządku, warto więc chyba przypomnieć jedno z kilku zdarzeń z udziałem turystycznych przewodników górskich…

Wydarzyło się to 11 listopada 1979 roku. W ramach licznie w owym czasie organizowanych przez środowisko akademickie wycieczek górskich, do schroniska na Markowych Szczawinach pod Babią Górą, przybyła około południa kilkudziesięcioosobowa wycieczka uczelnianego Koła PTTK przy Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Grupa była zmęczona marszem utrudnionym przez niezbyt sprzyjające warunki pogodowe, na które składał się intensywny opad śniegu występujący, przy kilkustopniowym mrozie i silnym, porywistym wietrze.

Z całej przybyłej do schroniska ekipy, po godzinnym odpoczynku, tylko 6 osób zdecydowało się na dalsze wyjście w góry w celu osiągnięcia pozornie łatwego szczytu Babiej Góry.
Mimo fatalnej pogody nic nie zapowiadało nadchodzącej tragedii. Wręcz przeciwnie. Sytuacja była wręcz komfortowa. Grupę prowadził Przewodnik Beskidzki (klasy I), mając profesjonalne wsparcie w drugim uczestniku posiadającego uprawnienia Przewodnika Beskidzkiego (III klasy). Pozostałe cztery osoby były młode, sprawne i pełne zapału do uprawiania turystyki górskiej w każdych warunkach.

Niestety, gdy osiągnęli grzbiet Babiej Góry, na otwartej przestrzeni uderzył w nich wściekle wiatr zbijający wręcz z nóg podchodzących. Walcząc z jego naporem, sieczeni śniegiem i drobinami lodu turyści przeszli Złatnicę i Pośredni Grzbiet, lecz wiatr wiejący w temperaturze – 5 st C, z tą siłą sprawiał, że temperatura odczuwalna wynosiła ok. – 30 st C. Przemrożona i wyczerpana walką z wichurą grupa zawróciła więc sprzed kopuły szczytowej zwanej Diablakiem…

Niestety zapadał już zmierzch. W ciemnościach i mgle wątły snop światła z latarek turystycznych oświetlał co najwyżej czubki zaśnieżonych butów wędrowców. Ponadto tradycyjne oblodzenie grzbietu Babiej Góry powodowało, że intensywnie padający śnieg był natychmiast zwiewany przez silny wiatr i nie pozostawiał żadnych śladów przejścia, mogących bardzo pomóc w orientacji przy powrocie…

W tych koszmarnych warunkach, oklejona śniegiem i szarpana wiatrem ekipa, ślizgając się i zataczając na lodzie, próbowała wrócić szlakiem przez Przełęcz Bronę do schroniska. Niestety w braku jakichkolwiek punktów orientacyjnych na płaskim grzbiecie Babiej - zaczęli błądzić. Prawdopodobnie w rejonie Lodowej Przełęczy stracili zupełnie poczucie kierunku i zboczyli na stromo oberwane od północnej strony zerwy Kościółków.

Gdy uświadomili sobie, że znaleźli się już wśród głazów i progów nie przypominających bynajmniej przebytego poprzednio szlaku turystycznego, kierownik grupy nakazał, aby trzy kobiety i mężczyzna pozostali na miejscu a on w towarzystwie drugiego Przewodnika Beskidzkiego ruszył na poszukiwanie szlaku. W pewnej chwili jeden z nich spadł z pokrytych śniegiem i lodem skał, odnosząc ciężkie obrażenia. Drugi dotarł doń, próbując go zabezpieczyć a następnie zszedł w dół docierając w końcu w ciemnościach do schroniska na Markowych Szczawinach. Tam zawiadomił dyżurnego ratownika GOPR.

Natychmiast bezpośrednio ze schroniska, a także z Suchej Beskidzkiej i Bielska, wyruszyły wyprawy ratunkowo-poszukiwawcze GOPR, próbujące zlokalizować turystów zaginionych we mgle i zadymce śnieżnej w niedostępnym, skalnym terenie. Akcja prowadzona w opisanych wyżej, fatalnych warunkach atmosferycznych, trwała całą noc.

Gdy ratownicy GOPR odnaleźli w końcu pozostawionych przez przewodników turystów, ci mieli ciężkie odmrożenia i byli w skrajnej hipotermii. Tragicznym, chichotem gór był fakt, że w plecakach mieli dodatkową odzież, której stojąc w ciemności w eksponowanych miejscach, bali się użyć…

Gdy odnaleziono przewodnika, który spadł – ten już nie żył. Długa akcja reanimacyjna, prowadzona w miejscu odnalezienia, nie przyniosła żadnych efektów…

****

Przykład ten, (choć niestety nie jedyny), jest argumentem uzupełniającym do pytania: czy rzeczywiście kwalifikacje z zakresu historii, przyrody, etnografii itd. itd. są w oferowanej usłudze przewodnickiej najważniejsze?

A jeśli uznamy, że najważniejszym walorem, dla którego wynajmuje się przewodnika, jest bezpieczeństwo, to czy wykwalifikowani wobec obecnych standardów przewodnicy są na pewno w stanie je zagwarantować?

Wszak zaginionych turystów i ciało zabitego przewodnika odnaleźli jeszcze tej mroźnej nocy, w tej samej, nękającej wichurze i mgle – ratownicy górscy, którzy dziś, w świetle obowiązującej regulacji – nie mają prawa prowadzić grup turystycznych po górach, zapewniając im bezpieczeństwo…

****

Więc jak to jest z tymi kwalifikacjami?
Ważny jest regulowany zawód, uzyskany urzędowo w urzędzie marszałkowskim czy autentyczna wiedza górska?

A może zgodnie z duchem ustawy o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach (…) nie regulujmy zawodu przewodnika górskiego, tylko żądajmy, aby człowiek, który podejmuje się prowadzić ludzi po górach, znał się na nich rzetelnie i w razie niepowodzenia ponosił wszelkie wynikające z tego konsekwencje (m.in. odszkodowawcze) oraz musiał przed sądem udowodnić, że zdarzenie, do którego ewentualnie doszło był to nieszczęśliwy wypadek wynikły ze względów obiektywnych, na które on sam nie miał wpływu…

A może odpowiedzialność za poziom jego wyszkolenia powinna ponosić też pośrednio instytucja, która mu ten tytuł nadała i go autoryzuje? Na przykład Koło Przewodnickie, bądź Klub?

Może gdyby doszło do wypadku, którego powód wskazywałby ewidentnie na ignorancję górską przewodnika, powinno się ogłaszać nazwę Klubu czy Koła Przewodnickiego, do którego ów przynależał? Wydaje się, że przyczyniło by się to znacząco do poczucia odpowiedzialności tych stowarzyszeń za bieżący poziom wyszkolenia własnych przewodników, noszących ich "blachy".
Obecnie takiego związku przyczynowo-skutkowego brak…

W ten sposób potencjalny klient zostałby ostrzeżony upublicznioną informacją: „Uwaga turyści i organizatorzy imprez! Klienci, którymi się opiekują przewodnicy z tego a tego Koła czy Klubu - miewają wypadki…”

Wówczas, śmiem twierdzić, resztę już ureguluje samo prawo rynku…

Skarga nie jest na opcję polityczną tylko na konkretne uchybienia w pracy przewodnickiej.

Lucyna Beata Pściuk publikując tam swoje wynurzenia powinna się spodziewać że może otrzymać odpowiedzi niekoniecznie podpisane. I teraz histeryzując ośmiesza się

Nie ośmieszaj się.

Pracujemy nad stronką http://www.grupabieszczady.pl Mam niecałe dwa miesiące i ponad 10 000 wejść.

Ona jednak nie ma służyć zarabianiu...

Jak to wyjaśnisz?

Wydałam multum kasy, efekt mówiąc wprost żałosny.

Strona zgłoszona jako dokonująca ataków!
Strona www.grupabieszczady.pl została zgłoszona jako strona stanowiąca zagrożenie i została zablokowana zgodnie z ustawieniami bezpieczeństwa.

Z tym nie radzą sobie informatycy.

... była czyściutka, została ponownie zaatakowana. Potem zmieniliśmy serwer i twarde dyski komputera, ponowny atak...

Nie wiem Łukasz, czy pamiętasz naszą sprzeczkę odnośnie teorii błękitnego oceanu? Teoria mówiąca, że konkurencja jest nieefektywna, że należy nakłady przeznaczone na walkę konkurencyjną przeznaczyć na promocję. No cóż, miałeś rajcę. To tylko teoria.

Powstały jak grzyby po deszczu dotowane firmy jednoosobowe, które padają po roku czy też dwóch. W sumie to świetny interes, ktoś dostaje 40 tys zł na start, potem przez rok dofinansowanie na ZUS i utrzymanie samozatrudnienia, firma musi istnieć przez rok.

Jest powiedzenie. Obyśmy żyli w ciekawych czasach. Mamy je w przewodnictwie, jesteśmy na rozdrożu jeżeli chodzi o przewodnictwo.