Dlaczego chodzicie po górach

Piszę pracę magisterska i intryguje mnie dlaczego ludzie chodzą po górach. jestem bardzo ciekaw opinii koleżanek i kolegów.

Dlaczego? Co za pytanie?
Bo w górach wszystko jest co kocham, W górach poznałam piewszą miłosc, w górach zaczęło się moje harcerstwo, w górach czuje sie jak w domu. Jeżdże tam z prawdziwymi przyjacółmi na których zawsze moge liczyć, na szaku spotykam innych ludzi niż w zatłoczonym krakowie. Bo w górach wszystko jest piękne, wszystko mnie cieszy. Wstań o 4 rano by zobaczyć wschód słońca w górach, ja sie w tym widoku zakochałam.

Lubię podziwiać piękno przyrody i piękne krajobrazy. Lubię wędrować i odkrywać ciekawe miejsca. A w końcu przyda się trochę wysiłku dla zdrowia i wlasnej satysfakcji, że jeszcze nie zramolałem.
To wszystko dotyczy nie tylko chodzenia po górach. Wolę raczej miejsca, gdzie nie ma natłoku turystów.

Bo góry są!!!!

Powiadasz: pracę piszesz...
Przypomnialo mi to późne lata 70-te,
gdy sam pisałem coś podobnego...
Niedawno opisywałem nowej znajomej moje górDoświadczanie i Ona odpisała mi mniej więcej tak: nigdy nie chodziłam po większych górach, ale z tego co mówisz, to jedynie tam, wysoko od spraw przyziemnych i z dala od codziennej goraczki, można POCZUĆ SIĘ CZĘŚCIĄ NATURY, DROBNYM TRYBIKIEM W MACHINERII SWIATA...

"Idę w góry cieszyć się życiem
oddać dłoniom halnego włosy
w szelest liści wsłuchać się pragnę
w odlatujących ptaków głosy..."

Na szlaku życie jest proste.
Problemy zostawiam w mieście.

W gorach delektuje się małymi przyjemnościami jakich nie potrafię dostrzec w codziennym życiu, np kubek herbaty, ciepły posiłek, chwila odpoczynku, możliwość przesuszenia mokrych rzeczy itp.

Czy potrafi zrozumieć to ktoś kto nigdy nie wędrował?

Kolega, lub koleżanka (bo nie wiem jakiej jest płci) zacytował Mallory'ego.

Natomiast ja nie będę chyba oryginalna, kiedy napiszę że w górach odrywam się od codzienności, znajduję wyciszenie, poznaję wspaniałych ludzi.
Ważne stają się tylko sprawy na prawdę ważne, docenia się smak ciepłej herbaty i dotyk suchych skarpetek.

I w ogóle to jest to mój nałóg.

Pozdrowienia.

Basia

Górnolotnie to dla pięknych widoków, a tak w ogóle by oddychać pełną piersią nie myśląc o tym co zostało tam gdzieś z dala na dole.

Potem litry potu wylane na plecy, czuje się zmęczenie ale inne niż po wielu godzinach siedzenia za biurkiem, czy wysłuchiwaniu kolejnych problemów klientów szefa.

Tam można się zatrzymać, wyluzować nie trzeba się śpieszyć, no chyba, że na ostatni pociąg by wrócić do brutalnej rzeczywistości. Może to jakieś ukryta wewnętrzna tęsknota za utraconym rajem, czasem przegranym życiem lub ucieczka przed nim.

Są piękne, mają swój zapach, czasem są groźne ale to działa jak narkotyk tylko nie ma skutków ubocznych choć uzależnia jak napisała Basia tak samo.

Dlaczego ludzie chodzą ?

Jedna starsza Pani, którą spotkaliśmy przyjeżdża od wiosny do jesieni w każdą niedzielę by wziąźć udział we mszy na Stecówce (Beskid Śląski), a jak elegancko wyglądała z tym małym plecaczkiem i w górskich butach, o kondycji i poczuciu chumoru już nie wspomnę.

Pozdrawiam.
Jurek

Po pierwsze: zawsze myślałem, że jestem męższyzną ...

Oczywiście, to była trawestacja cytatu, za nic nie mogłem sobie przypomnieć autora - a rzeczywiście powinienem podpisać...

A swoją drogą powód "bo góry są" to tak naprawdę powód pierwotny i najważniejszy - bo gdyby ich nie było, nikt by nie mógł po nich chodzić.

Pierwszy raz w góry pojechałem z Sorem Aranowskim, kóry mnie zachęcił do tego sportu - i teraz juz właściwie nie mam wyjścia, to rzeczywiście jest jak nałóg. W tym roku mam maturę, więc od Sylwestra w górach nie byłem - i juz nie mogę wytrzymać!

Chyba nie znajdzie sie osoba, która da Ci jednoznaczną odpowiedź.
- bo są (trochę oklepane, ale chyba prawdziwe),
- bo w nich możesz znaleźć odpowiedź na pytanie, na co naprawdę Cię stać,
- bo to jedno z nielicznych miejsc, gdzie prawie każdy, nawet nieznajomy, jest twoim przyjacielem, prawie z każdym możesz usiąść i pogadać; a spróbuj przysiąść się np. do kogoś w mieście, w barze lub restauracji; wyobrażasz to sobie? bo ja nie, a w górach jest to możliwe
- bo mogę spotkać tam ludzi, którzy lubią to co ja
- bo tylko tam nieznajomi mówią sobie "dzień dobry"
- i wreszcie: bo to najpiękniejsze miejsce na świecie; tego piękna nie da się opisać słowami, ale za każdym razem, gdy mój pociąg dojeżdża w miejsce, z którego widać pierwsze szczyty, nie mogę powstrzymać łez radości i uniesienia; góry uwznioślają, uskrzydlają, czynią Cię małym, a jednocześnie dają Cio coś z siebie: spokój, pewność, ukojenie.

Pozdrawiam
MIchał A.

prawdaNajprawdziwsza !!!!!
Te OBJAWY łączą i budują...

Też mnie to kiedyś zastanowiło i dzisiaj muszę stwierdzić, że nie umiem dać jednoznacznej odpowiedzi Dla mnie chodzenie po góry to takie przygotowywanie się do walki z ze słabością charakteru, pracy nad sobą i umocnieniem duchowym. Nie muszę oczywiście zdobywać osmiotysięczników, żeby pokazać jaki to ze mnie twardziel, tylko np. jakieś niskie górki, ale i tak przecież wymagam od siebie dużo, żeby pokonać zmęczenie i zniechęcenie. Góry uczą nie tylko wytrwałości w dążeniu do celu (zdobywania celu), ale też pokory, czego niestety często nam- ludziom brakuje.
Chodzenie po górach uczy też wrażliwości na piękno przyrody, respektu przed nią, a także wzmacnia więzi międzyludzkie.
Dla osób wierzących to też takie miejsce spotkania z Bogiem (zainteresowanych odsyłam do lektury Pisma Św.)
No i tak poza tym, jak wielu innych to oderwanie się od szarości życia. pozdrawiam

Lazeniem po gorach zarazil mnie moj profesor z liceum A.Chruszczynski i przez cale liceum gdy tylko byla okazja bral plecak i jechal z nami w gory.I ja tez gdy ylko jest okazja jade w gory.Dlaczego?Bo uwielbiam chodzic z plecakiem od miejsca do miejsca czuc ten kochany ciezar garbu na plecach ogladac cudowne widoki,poznawac przyjaznych ludzi i zyc ta cisza spokojem,gdzie nikt nie spieszy sie nie potraca Cie w biegu za kariera czy innym cholerstwem.Uwielbiam ten wszechogarniajacy spokoj,zapach,powietrze w plucach,uczucie po kilku dniach ze bez garba na plecach jestem tak lekka ze prawie plyne.Ja sie poprostu zakochalam w gorach z cala fascynacja,zauroczeniem.Miloscia mojego zycia sa Bieszczady i mam nadzieje ze tam wlasnie osiedle sie kiedys,bo w Warszawie bede nieszczesliwa.Ja porostu znalazlam swoje miejsce na ziemi.Jedni szukaja go cale zycie mi sie poszczescilo.Z gorami czuje jakis nieopisany zwiazek to wszystko

Odpowiedź jest prosta: bo je kocham. A za co? Za ich piękno, za piękno natury. Idąc szlakiem spoglądam w każdą stronę. Zachwycam się każdym widokiem, lasem, drzewem a nawet listkiem. Zastanawiam się jak Bóg stworzył coś tak pięknego oraz dlaczego człowiek przyczynia się do degradacji tego. Z drugiej zaś strony dzięki górskim wycieczką mogę uciec od rzeczywistości, zarówno od codziennych problemów jak i od hałasu miasta. Mogę chłonąc cisze, szum lasu, śpiew ptaków, szum potoków. Spoglądając na ruszane przez wiatr drzewa, dzbło trawy, płynący potok dostarczam sobie wiele szczęścia. Na wyprawie mogę też porozmawiać ze przyjaciółmi (zawsze chodzę z 2,3 osobami) i czuję że rozmowy te są wówczas bardzo szczere. Tyle szczęscia i radości co chodzenie po górach nie daje mi w życiu nic innego. Na koniec muszę jeszcze wspomnieć że nie należe do ludzi którzy mówią że chodzą po górach żeby się sprawdzić - dla nich natura jest wrogiem - dla mnie przyjacielem, przed którym czuje respekt. Zachęcam również Ciebie do górskich wycieczek. Powodzenia przy pisaniu pracy.

A ja myślałem, że należe do ginącego gatunku
Witam
Cieszę się że znalazłem tu tyle wypowiedzi, które rozumię. Ja czuję dokładnie to samo co wy wszyscy. Kocham góry bo mogę zachwycić się "najgrobniejszą" rzeczą - ot np. niewidzialnym ale przepięknym szumem czy zapachem lasu.
Pozdrawiam i do zobaczenia na szlaku

Ja chodze po górach. jak inaczej mógłbym pisać taką pracę ?!

JACKU !!!
Tylko tyle masz do powiedzenia ???
Po TAKICH odpowiedziach na Twój apel ?!?!?

Mnie tez zarazil chodzeniem po gorach A.Chruszczynski.
"koryto"...."na kon"..."trututu tru tru"czad

znaczy Chruszcz? z Jose Marti?

miałem przyjemnośc go poznać
fajny gość...
oby takich więcej

pzdr.
Tomek D

Jacku !
Bo to jest INNY ŚWIAT :
bez:wytyczntch - procedur;
czasu pryjścia - wyjścia ....
gdzie:możesz być sam lub w tłumie.
Dobierasz sobie towarzystwo przed lub w trakcie ....
jesteś : taki mały - TAKI DUŻY ...
Sam sobie sterem i PANEM ...
Są proste zasady ....
Ja "ładuję akumulatory".
Wystarczy !
Opublikuj pracę lub daj przeczytać oddam.

Ja tez z nim lazilem)))

ja chodze bo umiem